چَک

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /چَک/

اسم

چَک

1. ضربه‌ای صدادار که با کف دست به صورت یا گوش کسی بزنند، سیلی، کشیده، توگوشی.
2. تپانچه، نک چهارشاخ.

• بهاری

فعل بهاری

چَک

1. مترادف کشیدن، مانند وزن کردن اجسام یا جسمی را به طرف خود کشیدن.

کهن‌واژه

1. چَک در زبان معیار باستان کلمه خالص، و به معنی وزن نمودن و دیگر کشیدن مانند کشیدن اسب تروآ توسط افرادی.

همسان نوشت‌ها

• چِک، چُک، چوک

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس