گران

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /گِر/آن/

صفت

گران

1. دارای قیمتی بیشتر از همانندی‌های خود، مقابل ارزان.

   گران ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش گِر یعنی چرخیدن (در گود زورخانه)؛ و آن یعنی به صفت گِر موسوم بودن است؛ دو گروه مشمول این واژه بودند نخست جنگجویان مسلط به گِر خوردن در میدان جنگ، و دیگر رقاصان.

2. پربها، سنگین، ثقیل. بسیار، بی شمار. سنگینی، سنگینی غم. ناگوار، ناپسند. طاقت فرسا، مشکل. عظیم، بزرگ. مؤثر.

جستارهای وابسته

• تیگران، دیگران

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین