بیگ

فارسی

ریشه شناسی

• آذری

آوایش

• [بِیگ]

اسم

بیگ

1. (دیوانی): از قرن پنجم هجری‌قمری به بعد، عنوانی مخصوص امیران، سران قبایل، یا هر آنکه مقامی بزرگ بوده است.

   بیگ در سه زبان ترکی، فارسی و عربی به انحای مختلف از هند و پاکستان گرفته تا شمال افریقا را درنوردیده است.

ترکی

صفت

1. بزرگ، آقا، قوی.
2. لقب گونه ای است که در آخر اسم مردان درآيد: علی‌بیگ، حسن‌بیگ،
3. شخص بزرگ و امير. (فرهنگ نظام).
4. امير. (غياث).
5. امير و شاهزاده.
6. پسران پاشا.
7. ناخدايان .
8. مامورين خارجی: ايلچی‌بيگ. ترجمان‌بيگ.
9. حکمران تونس: بای.
10. نايب السلطنه الجزاير.
11. والی الجزاير.
12. رؤسای کُرد، گاهی به اين عنوان خوانده ميشده‌اند. آنکه در مقام از خان خردتر است.

دشتی

اسم

1. عروس، عروسک.

واژه‌های مشتق شده

• بیگم

مترادف‌ها

• بگ

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-91-6