خرچنگ

(خَ چَ)

فارسی

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /خَر/چنگ/

اسم مرکب

خرچنگ

1. جانوری است دوزیست با چنگال‌های بلند که به یک پهلو حرکت می‌کند.
2. یکی از صورت‌های فلکی منطقة البروج ؛ چهارمین برج از بروج دوازده گانه که خورشید تیرماه در این برج دیده می‌شود.
3. (عامیانه): ناخوانا، بدخط. خط خرچنگ قورباغه.

زبان دیگر

• نیاهندوایرانی

آوایش

• /خِرچ/اَنگ/

1. به مفهوم باستانی و به زبان معیار باستان یعنی شکستن، ترجیحا شکستن استخوان با آرواره.

   خِرچنگ ممکن است به دو بخش خِرچ به معنی صدای خرد شدن استخوان توسط فک یا آرواره و انگ در این اصطلاح به معنی فَک است.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین