سکه

از ویکی‌واژه

(سِ کِ) (سُ کَّ)

فارسی[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

سکه. (بکسر سین) سکه واژه‌ای پارسی برابر عملة در زبان عربی است.[المعانی] در زبانهای ایرانی چون کردی از واژه سکه (سککه) استفاده میشود. در زبان اردو و پشتو هم سکه را سکه و ایکی میگویند. این واژه را میتوان در زبان‌های اروپایی ایتالیایی، اسپانیایی، آراگونی و کاتالانی برای اشاره به ضرابخانه یافت. ضرابخانه در زبان ایتالیایی زِکَه Zecca (zéc·ca) است. به اسپانیایی و آراگونی سِکَه Ceca، و در کاتالانی Seca نوشته و خوانده میشود. [Collins dictionary]

اسم[ویرایش]

  1. کوچه، کوی.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • Collins dictionary
  • المعاني


(س کَُ یا کِّ)

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  1. سکة
  1. پول فلزین.
  2. هر چیز خوب و با رون

قید[ویرایش]

  1. ~یک پول کنایه از: بی آبرو شده، مفتتوضیح

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

اسم[ویرایش]

  1. سکه
  2. پول فلزین که ضرب شده باشد.

آوایش[ویرایش]

[sekke]، /سِکِه/

برگردان‌ها[ویرایش]

ایتالیایی

اسم[ویرایش]

moneta

انگلیسی
shiner