تون
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /تون/
اسم[ویرایش]
تون
- جایی حفره مانند در زیر خزانه آبگرم حمامهایی قدیمی برای سوخت، آتشدان حمام. گلخن.
- تون ممکن است در زبان معیار باستان به کون تعبیر میشده است. آلتون، خاتون، کارتون.
- (جانوری): ماهی، ماهیتُن.
نامجا[ویرایش]
- شهری باستانی در جنوب خراسان. طون.
واژههای مشتق شده[ویرایش]
برگردانها[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس