پار
فارسی[ویرایش]
ریشه‌شناسی[ویرایش]
آوایش[ویرایش]
- [پٰار]
اسم[ویرایش]
پار
- چرم دباغی شده.
- پر (پریدن)
- پرواز، پرش.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
قید[ویرایش]
- سال گذشته. پارسال
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
صفت[ویرایش]
- پاره، قطعه.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
پهلوی[ویرایش]
ریشه شناسی ۲[ویرایش]
صفت[ویرایش]
پار
- براق، شفاف، روشن بویژه پوست نژادی خاصی از انسان در گویش بهاری
- چئوخ پارلْلِرِه.
- خیلی برّاقه.
- چئوخ پارلْلِرِه.