آبانگاه
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پارسی باستان
آوایش[ویرایش]
- /آبان/گاه/
اسم مرکب[ویرایش]
آبانگاه
- (گاهشماری): نام روز دهم از ماه فروردین.
- گویند اگر در این روز باران ببارد آبانگاه مردان است و مردان به آب درآیند یا استحمام کنند؛ و اگر نبارد آبانگاه زنان باشد و ایشان به آب درآیند و این عمل را بر خود شگون و مبارک دانند.
- نام ایزد موکل بر آب.
ریشه شناسی۲[ویرایش]
- زبان معیار باستان
آوایش[ویرایش]
- /آبان/گهَ/
اسم مرکب[ویرایش]
آبانگه
- آبانگاه یحتمل از سه کلمه آب - آن - گاه تشکیل شده است و بخش آخر در زبان معیار باستان به معنی گهَ تلویحاً آمدن، یا همان جاری شدن آب در رودخانه است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ شمس