آبانگاه

فارسی

ریشه لغت

• پارسی باستان

آوایش

• /آبان/گاه/

اسم مرکب

آبانگاه

1. (گاهشماری): نام روز دهم از ماه فروردین.

   گویند اگر در این روز باران ببارد آبانگاه مردان است و مردان به آب درآیند یا استحمام کنند؛ و اگر نبارد آبانگاه زنان باشد و ایشان به آب درآیند و این عمل را بر خود شگون و مبارک دانند.

2. نام ایزد موکل بر آب.

ریشه شناسی۲

• زبان معیار باستان

آوایش

• /آبان/گهَ/

اسم مرکب

آبان‌گه

1. آبانگاه یحتمل از سه کلمه آب - آن - گاه تشکیل شده است و بخش آخر در زبان معیار باستان به معنی گهَ تلویحاً آمدن، یا همان جاری شدن آب در رودخانه است.

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ شمس