آبانگاه

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • پارسی باستان

آوایش[ویرایش]

  • /آبان/گاه/

اسم مرکب[ویرایش]

آبانگاه

  1. (گاهشماری): نام روز دهم از ماه فروردین.
    گویند اگر در این روز باران ببارد آبانگاه مردان است و مردان به آب درآیند یا استحمام کنند؛ و اگر نبارد آبانگاه زنان باشد و ایشان به آب درآیند و این عمل را بر خود شگون و مبارک دانند.
  2. نام ایزد موکل بر آب.

ریشه شناسی۲[ویرایش]

  • زبان معیار باستان

آوایش[ویرایش]

  • /آبان/گهَ/

اسم مرکب[ویرایش]

آبان‌گه

  1. آبانگاه یحتمل از سه کلمه آب - آن - گاه تشکیل شده است و بخش آخر در زبان معیار باستان به معنی گهَ تلویحاً آمدن، یا همان جاری شدن آب در رودخانه است.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین
  • فرهنگ شمس