آستان

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آستان/

اسم[ویرایش]

آستان

  1. (ساختمان): آن قسمت از خانه و اتاق که نزدیک به در است. آستانه، کفشکن.
  2. بارگاه، دربار، کاخ پادشاهان و بزرگان. و به مجاز پیشگاه پادشاه و فرمانروایان.
    آستان در زبان معیار باستان به دو صورت قابل تجزیه است؛ نخست به صورت آس - تان و دیگر به صورت آسِت - آن. که تعریف کلی از هر دو ایوان مجلل یادگاری است.

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس