آهختن
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /آهِختَن/
مصدر فعل متعدی
[ویرایش]
آهختن
- (شاعرانه): بسوی خود کشیدن؛ جذب کردن. آهیختن.
- دو فرسنگ چون اژدهای دژم/ همی مردم آهخت از ایشان به دَم. «فردوسی»
- (قدیمی): آهیختن. آختن: ◻︎ چو آهخت خورْ تیغ زرین ز بر / نهان کرد از او ماهِ سیمین سپر (اسدی‌طوسی: ۲۶۲).
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن