آژن
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /آژَن/
اسم[ویرایش]
آژن
- (قدیمی): آژندن نیز آجیدن.
- آژن در زبان معیار باستان به دو گونه قابل تجزیه است، نخست به دو بخش آ - ژن و دوم به صورت آژ - عَن که این به معنی پیاده شدن راکب گرسنه یا یغماگر از مَرکب جهت غارت در نظر عوام بوده است.
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس