ابلیس

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /اِبلیس/

اسم خاص

ابلیس (ادیان)‎

1. در باورهای دینی، موجودی که باعث رانده شدن آدم و حوّا از بهشت شد، انسان را گمراه میکند و مظهر شرّ و بدی شمرده میشود. ابالسه، ابالیس.
2. شیطان، اهریمن، موجودی خیالی و نامحسوس که همشیه بدخواه انسان است.

کهن‌واژه

1. ابلیس ممکن است در زبان معیار باستان بصورت اَبلهَ - ایز تلفظ می‌شده است، و کنایه از جنس مؤنث شرور بوده است. آکله.

   در شاهنامه همسر مرداس و مادر ضحاک است . از کارهای شگرف او طراحی قتل همسر سپس برتخت نشاندن پسر و نزدیکی با اوست. بدین منوال در اذهان ملل باستان ابلیس ملکه‌ای بود که با پسر خود وصلت نمود.

---

برگردان‌ها

ترجمه
انگلیسی: Serpent Satan serpent mammonite emmer

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ شاهنامه