اتابک اعظم

فارسی

ریشه لغت

• ترکی

آوایش

• /اَتابَکِ/اَعظم/

اسم مرکب

اتابک‌اعظم (قدیم)‎

1. در دوره قاجار، لقب و عنوان صدراعظم.

   اتابک در گذشته ممکن است با آتابک تفاوت مفهومی داشته است، بدین صورت که اتابک به معنی سخت عطا کننده و آتابک به معنی نیای سخت بوده است.‌ بَک در هر دو کلمه به معنی نفوذ ناپذیر است، مانند بکداش یعنی سنگ سخت.

2. پادشاه، اتابک.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن