احاسن

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /اَحاسِن/

صفت

احاسن (قدیم)‎

1. خوب، زیبا. بصورت صفت پیشین و در معنای مفرد بکار میرود.

   در احاسنِ کلماتِ حکیمان یافتم که درویشی، پیریِ جوانان است. «وراوینی»

کهن‌واژه

1. احاسِن یا احاسَن مفهوم جداگانه ولی نزدیک به هم دارند. اولی درباره سن و سال است و دومی راجع به تو یا دوم شخص مفرد. در زبان معیار باستان بصورت اَ - حا - سِن و اَ - حا - سَن قابل تجزیه هستند. اَ علامت ندا یا تعجب است، حا مترادف ها به معنی تکرار و مکرر است، و سن موارد بالا هستند.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس