ارد
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- اسکیتی
آوایش[ویرایش]
- /ارد/
اسم خاص[ویرایش]
ارد
- از اصطلاحات مشترک زبان مادی، اوستایی و سکایی سده هفتم پیش از میلاد است.
- خنیده به توران سیاووشگرد.....کز اختر بَنش کرده شد روز ارد (شاهنامه)
- به عقیده بعضی از دانشمندان زبانشناس، مفهوم فرن، ارد، اخسر، خسرت به معنی صلح، کامیابی، سوگند، نیروی سحرآمیز، دلیری، و پیروزی است.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- ایرانی
اسم[ویرایش]
اُرْد
- (اُرْد): در گویش گنابادی یعنی جنگجو طلبیدن ، مبارز طلبیدن، مهلتدهی.
- (اَرِدْ): در گویش گنابادی یعنی بیاورد ، پس دهد.
- (اَرْد): در گویش گنابادی (گبری) یعنی فرمانده اردو، سرلشکر، رئیس جنگجویان.
- (اِرَدَ): در گویش گنابادی یعنی توان، نیرو.
زبان دیگر[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- انگلیسی
اسم[ویرایش]
ارد
- فرمان، دستور؛ فرمان کسی را خواندن، به حرف کسی اهمیت دادن، فرمان کسی را انجام دادن.
–––
برگردانها[ویرایش]
- نویسه انگلیسی
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ فارسی معین
- تاریخ ماد: ISBN 964-445-106-6