او
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /اِو/
ضمیر[ویرایش]
او
- ضمیر منفصل، سوم شخص مفرد، معمولا برای انسان، اوی، وَی.
- خطاب سوم شخص مفرد.
- (توهین‌آمیز): برای صدا زدن کسی به‌کار می‌رود.
واکه[ویرایش]
- یکی از واکه‌های زبان فارسی مثال: صدای /او/ در «و» واژه‌های «رود» و «نور».
سمنانی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
سیوندی[ویرایش]
اسم[ویرایش]
- آب.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-90-8