او

فارسی

گونه‌های دیگر نوشتاری

• عو

ریشه‌ لغت

• پهلوی

آوایش

• /اِو/

ضمیر

او

1. ضمیر منفصل، سوم شخص مفرد، معمولا برای انسان، اوی، وَی.
2. خطاب ‍‍‍‍سوم شخص مفرد.
3. (توهین‌آمیز): برای صدا زدن کسی به‌کار می‌رود.

واکه

1. یکی از واکه‌های زبان فارسی مثال: صدای /او/ در «و» واژه‌های «رود» و «نور».

اسم

1. (سمنانی): مذکر ژو، مؤنث ژین.

اسم

1. (سیوندی): آب.

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-90-8