او

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • پهلوی

آوایش[ویرایش]

  • /اِو/

ضمیر[ویرایش]

او

  1. ضمیر منفصل، سوم شخص مفرد، معمولا برای انسان، اوی، وَی.
  2. خطاب ‍‍‍‍سوم شخص مفرد.
  3. (توهین‌آمیز): برای صدا زدن کسی به‌کار می‌رود.

واکه[ویرایش]

  1. یکی از واکه‌های زبان فارسی مثال: صدای /او/ در «و» واژه‌های «رود» و «نور».

سمنانی[ویرایش]

اسم[ویرایش]

  1. مذکر ژو، مؤنث ژین.

سیوندی[ویرایش]

اسم[ویرایش]

  1. آب.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]