ای

فارسی[ویرایش]

اِ

حرف ندا که پیش از اسم و صفت درمی‌آید: ای مرد، ای پسر، ای جوانمرد، ای دلاور.
حرفی که برای تقریب و تخمین می‌آید: ای سیصد چهارصد تومان می‌ارزد.
(شبه جمله) حرفی که برای تحسین می‌آید.
(شبه جمله) برای اظهار ناخشنودی یا انزجار یا نارضایتی یا تردید به کار می‌رود.
این در زبان مردم. در گویش‌های ملایری، بوشهری، شیرازی و... «این» که برای اشاره به کار می‌رود «ن» آخر حذف می‌شود. به عبارت دیگر «ای» همان «این» است با این تفاوت که «ن» حذف شده است: ای کتاب را بگیر؛ یعنی این کتاب را بگیر.