ایدر
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /اَیدَر/
اسم
[ویرایش]
ایدر
- اینجا.
- دل و جانم ایدر بماند همی/ مژه خون دل برفشاند همی «فردوسی»
- کنون. ریشه لغت از پارسی میانه پارسی میانه (پهلوی)[۱]
مترادف‌ها با پسوند در
[ویرایش]پانویس
[ویرایش]- ↑ از پارسی میانه 𐫀𐫏𐫅𐫡 (/ēdar/, “اینجا”), که ترکیب شده از 𐫀𐫏𐫅 (/ēd/, “this”) و *𐫡 (/-ar/) است، از پارسی باستان 𐎡𐎭𐎠 (“اینجا”) از نیا-هندو-ایرانی *Hidʰá.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس/ شاهنامه