باور
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پهلوی
آوایش[ویرایش]
- /با/وَر/
اسم[ویرایش]
باور
- یقین، اعتقاد. پذیرفتن سخن.
- باور ممکن است از دو کلمه خالص با - وَر شکل گرفته باشد و به زبان معیار باستان مرز و محدوده ای است که زیستگاه قوم یا قبیله‌ای بنام با بوده است.
واژه‌های مشتق شده[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین