خراب

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /خَراب/

صفت

خراب

1. شکسته و فرو ریخته. ویران. بدکار، روسپی.
2. ویژگی وسیله‌ای که قادر به انجام کار مورد نظر نیست.

کهن‌واژه

1. خراب ممکن است در زبان معیار باستان به صورت خِر - آب تجزیه گردد؛ و به معنی جایی که سیل یا همان آب‌ ویرانگر تخریب نموده است.

---

منابع

• فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس