خوشگل

فارسی

ریشه شناسی

• فارسی

آوایش

• [خوش/گِل]

صفت‌مرکب

خوشگل

1. زیبا، قشنگ، خوش‌چهره.

   خوشگل از دو بخش خوش - گِل تشکیل شده و گِل در اینجا به معنی کالبد، جسم، یا اندام است که زیبا آفریده شده است.

آذری

ریشه شناسی

• بهاری

آوایش

• [خوش/گَل]

فعل

خوشگَل

1. خوشامد به زبان فارسی. گَل معنی آمدن را تداعی می‌نماید.

   خوش گَلدِیز.

   خوشامدید.

متضادها

• بدگل

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• آذری: گؤزل
• ایتالیایی: صفت bello
• انگلیسی: well favored
• beautiful
• beau ideal
• catamite
• belle
• کردی: جوان

منابع

• فرهنگ لغت معین