خوشگل

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه شناسی[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • [خوش/گِل]

صفت‌مرکب[ویرایش]

خوشگل

  1. زیبا، قشنگ، خوش‌چهره.
    خوشگل از دو بخش خوش - گِل تشکیل شده و گِل در اینجا به معنی کالبد، جسم، یا اندام است که زیبا آفریده شده است.

آذری[ویرایش]

ریشه شناسی[ویرایش]

  • بهاری

آوایش[ویرایش]

  • [خوش/گَل]

فعل[ویرایش]

خوشگَل

  1. خوشامد به زبان فارسی. گَل معنی آمدن را تداعی می‌نماید.
    خوش گَلدِیز.
    خوشامدید.

متضادها[ویرایش]

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین