ذکر
(ذِ)
فارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]مصدر متعدی
[ویرایش]- یاد کردن، بیان کردن.
(اِم
- یادآو
ریشه
[ویرایش]- نام، آوازه.
- شرح حال، ترجمة احوال.
- پند، موعظه. ؛~ جمیل یاد نیکو. ؛ ~ خیر یاد نیکو. ؛ ~ جلی ذکری که صوفیان به آواز بلند ادا کنند. ؛~ خفی ذکری که صوفیان در دل گویند. ؛~ مصیبت بیان کردن مصائب ائمه به ویژه امام حسین (ع)
- ~خیر کسی را گفتن از وی به نیکی یاد کردن.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
(ذُ)
ریشه‌شناسی
[ویرایش]اسم
[ویرایش]- یادگار.
- حفظ.
(اِم
صفت
[ویرایش]- تذکر، یادآو
ریشه
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
(ذَ کَ)
ریشه‌شناسی
[ویرایش]اسم
[ویرایش]- نر، نرینه.
جمع
[ویرایش]- ذکور.
- آلت تناسلی مرد.
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین
-
عربی
[ویرایش]برگردان‌ها
[ویرایش]- انگلیسی
- recitation