شیرین
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- فارسی
آوایش[ویرایش]
- /شیرِین/
اسم[ویرایش]
شیرین
- از اسامی زنانه ایرانی.
صفت نسبی[ویرایش]
- منسوب به شیر، مقابلِ تلخ دارای مزه مطبوع، و گوارا.
- (مجاز): زیبا، خوش‌سخن، دوست‌داشتنی؛ خوشایند: ◻︎ مگر از هیئت شیرین تو می‌رفت حدیثی / نیشکر گفت کمر بسته‌ام اینک به غلامی (سعدی۳: ۹۰۰).
- (مجاز): عزیز: ◻︎ میازار موری که دانه‌کش است / که جان دارد و جان شیرین خوش است (فردوسی۲: ۱/۱۰۰).
قید[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین