شێو

لکی

ریشه‌شناسی

از پیش-ایرانی (مقایسه شود با: 𐬑𐬴𐬀𐬞𐬀𐬥 (xšapan) و 𐬑𐬴𐬀𐬞 (xṣ̌ap) در اوستایی،𐭱𐭯 / 𐭫𐭩𐭫𐭩𐭠 (šab) (LYLYA / šp) در پارسی میانه، 𐎧𐏁𐎱 (xšap-) در پارسی باستان، شب در پارسی، شپ در بلوچی، شپه در پشتو، ӕхсӕв (æxsæv) در آسی، شو در بختیاری، لری، اشتهاردی و مازندرانی، şev در کردی کرمانجی، شەو در کردی سورانی و کلهری، شەوە در کردی اورامی، şewe در زازایی و ݎܫݏܥ / ܥݎܫݏ / ܥܮܫݏ (əxšap) در سغدی ) ، از پیش-هندو-ایرانی، از پیش-هندو-اروپایی -k(ʷ)sep* (شب). (مقایسه شود با: क्षप् (kṣáp) در سنسکریت و (ispanza) 𒅖𒉺𒀭𒍝 در هیتی )

آوایش:

(شِی)

شیوه‌ی نگارش

لاتین:şiw

اسم

شێو (جمع: شێوان ) :

شب
سر شب