عتاب

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌ لغت[ویرایش]

  • عربی

آوایش[ویرایش]

  • /عِتاب/

مصدر متعدی[ویرایش]

عتاب

  1. خشم گرفتن، سرزنش کردن.
    گفت حافظ لغز و نکته به یاران مفروش.....آه ازین لطف به‌انواع عتاب آلوده

زبان دیگر[ویرایش]

  • نیاهندوایرانی

آوایش[ویرایش]

  • /عَ/تاب/

قید[ویرایش]

  1. اشاره همراه با تعجب یا نگرانی به موضوع یا پدیده‌ای مانند سیل، باران یا هر چیز دیگر.
    عتاب از یک حرف به معنی تعجب یعنی عَ و تاب به معنی تاب و توان یا طاقت است، شکل گرفته.

––––

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین