مه
فارسی
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /مَه/
اسم
[ویرایش]
مَه
مِه
- بخاری است که گاهی در هوای مرطوب تولید میشود و در فضا پراکنده میگردد. ابری که به زمین بسیار نزدیک باشد.
زبان دیگر
[ویرایش]- پهلوی
مَه
- بزرگ، سرور. بصورت جمع: مهان. مقابل کَه.
- حرف نفی به معنای نه. نشانه دعای منفی که قدما بکار می‌بردند.
زبان دیگر
[ویرایش]- فرانسوی
اسم
[ویرایش]مه
- پنجمین ماه از سال میلادی.
مترادف‌ها
[ویرایش]برگردان‌ها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه