ماه

ماه شب چهاردهم، پرماه

فارسی

لغت

پهلوی

ریشه لغت

• اوستایی

ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ ماه دارد

آوایش

• /ماه/

اسم

ماه

1. (نجوم): جرم آسمانی نسبتاً بزرگی که شب‌ها به صورت لکه روشن بزرگی از زمین دیده می‌شود و هر ۲۹ تا ۳۰ شبانه روز یک‌بار دور زمین می‌گردد.
2. (گاهشماری): قمر زمین، سیاره کوچکی که به دور خود و دور زمین می‌گردد و از خورشید نور می‌گیرد.
3. در ایران قدیم روز دوازدهم از هر ماه شمسی.
4. ماه نهم بارداری یا زمان زایمان.

صفت

1. معشوق زیباروی.

فعل

يَمُوهُ‎ (yamūhu)

1. (با بِ (bi)) آمیختن

مَاهَ (ازمَوْه به معنای من می‌کَنَم, اسم فعلی ) مَاهَ (māha) , يَمُوهُ‎ (yamūhu)

1. آبدار شدن

ریشه شناسی

از پارسی میانه 𐭡𐭩𐭥𐭧 (māh) از پارسی باستان: (māha)𐎶𐎠𐏃 از پیش-ایرانی: -māha* (مقایسه شود با: مونگ در مازندرانی، ما در گیلکی، مانگ در کردی سورانی،meh در کردی کرمانجی، ماه در بلوچی، مانگە در کردی اورامی، mang در زازایی، мӕй (mæj) در آسی ) از پیش-هندو-ایرانی: -mā́sa* یا -mā́s* (مقایسه شود با: (māsa)मास در سنسکریت و (mās)मास در هندی ) از پیش-هندو-اروپایی: -mḗh₁n̥s* (مقایسه شود با: muaj در آلبانیایی، ամիս (amis)در ارمنی، moon و month در انگلیسی، mañ در تخاری و mois در فرانسوی)

ریشه‌شناسی

از پیش-ایرانی: -māha* (مقایسه شود با: 𐭡𐭩𐭥𐭧 (māh) در پارسی میانه، (māha)𐎶𐎠𐏃 در پارسی باستان، مونگ در مازندرانی، ما در گیلکی، مانگ در کردی سورانی،meh در کردی کرمانجی، ماه در پارسی، مانگە در کردی اورامی، mang در زازایی، мӕй (mæj) در آسی ) از پیش-هندو-ایرانی: -mā́sa* یا -mā́s* (مقایسه شود با: (māsa)मास در سنسکریت و (mās)मास در هندی ) از پیش-هندو-اروپایی: -mḗh₁n̥s* (مقایسه شود با: muaj در آلبانیایی، ամիս (amis)در ارمنی، moon و month در انگلیسی، mañ در تخاری و mois در فرانسوی)

––––

برگردان‌ها

ترجمه‌ها

• انگلیسی:month
• عربی: شهر
• کوردی:Meh-Mang
• ترکی: آی
• انگلیسی:moon
• تاتی: مونگ
• ترکمنی: آی
• عربی: قمر
• کوردی:Heyv-Mang

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن
• ( نامه ی باستان ، جلد اول ، میر جلال الدین کزازی ، 1385، ص 171