مَر
فارسی[ویرایش]
گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- نیاهندوایرانی
آوایش[ویرایش]
- /مَر/
صفت نسبی[ویرایش]
مَر
- (قدیم): مرد، مردانگی کسی که حضورش در اجتماع موجب آسایش ضعیفان بود. مر یا مردری از کهن‌ترین اصطلاحات شاهنامه است.
- برفت و جهان مر دری ماند ازوی.....نگر تا کرا نزد او آبروی (شاهنامه)
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5