نام

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  1. از فارسی میانه نام از فارسی باستان ناما از زبان نیا هند و ایرانی HnaHman- از هند و اروپایی h₁nḗh₃mn̥.

اسم[ویرایش]

  1. اسم، لفظی که برای نامیدن کسی یا چیزی به کار می‌رود.
  2. شهرت، آوازه (خوب)
  3. مق ننگ.
  4. کلمه، لفظ.
  5. صورت ظاهر.
  6. نشان، اثر.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین

اسم[ویرایش]

  1. نممام
  2. کلمه‌ای که به وسیله آن چیزی یا کسی را می‌خوانند؛ اسم.
  • دستور زبان:از گونه‌های گفتار که بدان مردم یا جانور یا چیز را نامند: مرد، زن، اسب، خانه. اسم. نامواژه.

آوایش[ویرایش]

[nɒm]

مترادف‌ها[ویرایش]

اسم، نامواژه

برگردان‌ها[ویرایش]

  1. ی
ایتالیایی

اسم[ویرایش]

reputazione

اسم[ویرایش]

nome

انگلیسی
title