پرش به محتوا

ودا

از ویکی‌واژه

فارسی

[ویرایش]

ریشه لغت

[ویرایش]
  • گیرش‌شده از بهاری: وَدا

آوایش

[ویرایش]
  • /وِدا/

اسم

[ویرایش]

وِدا

  1. کتاب مقدس و کهن هندوان که به زبان سنسکریت نوشته شده است.
  2. علامت مفرد وداها، نام کتابی به زبان سانسکریت متعلق به آریاییان هندوستان.
  3. در گویش گنابادی یعنی دادن، پس دادن، برگشت دادن، بخشش کردن، همخوابگی کردن.



ترجمه

منابع

[ویرایش]
  • فرهنگ بزرگ سخن