پشت

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /پُشت/

اسم

پشت

1. بخشی از بدن جانوران که در جهت مخالف شکم و سینه قرار دارد.
2. آن سوی هر چیزی. قسمت عقب هر چیز. مقابل جلو.
3. پُشْتَ: در گویش گنابادی یعنی خاک هایی که روی هم انبار شده اند ، چیزهایی که روی هم انبار شده اند.
4. پُشت: در گویش گنابادی یعنی یار ، یاور ، پشتیبان ، عقب.

صفت

1. پشتیبان، یار؛ صُلب؛ تخم، تخمه، نژاد، نسل؛ دنباله، ادامه.
2. بام، سقف.

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین