کاربان

فارسی

ریشه شناسی

• نیاهندوایرانی

آوایش

• [کار/بان]

اسم مرکب

1. نک کاروان، از مشاغل کهن، شتربان، محافظ مسافران با شتر در طول مسیر از مبدأ تا مقصد.

   شکل درست و باستانی کاربان ممکن است به صورت کِربان یا کَربان یا حتی کَرپان بوده‌باشد.

منابع

• فرهنگ لغت معین