کوروش
فارسی
[ویرایش]گونه‌های دیگر نوشتاری
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- پارسی باستان
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ کوروش بزرگ دارد |
آوایش
[ویرایش]- /کوروش/
اسم خاص
[ویرایش]
کوروش
- از اسامی مردانه ایرانی و نام برخی از شاهان هخامنشی.
- از ریشه ایرانی (هندواروپایی) کِور پدید آمده است که در حالت مصدری به معنای «تولد یافتن»، «پا به عرصه زندگی نهادن» و در حالت اسمی به معنای «فرزند، کودک، نوزاد، جوان، قهرمان» و غیره است.[۱]
ریشه‌شناسی۲
[ویرایش] قید
[ویرایش]- /کِورُش/
- از دو کلمه کو - رُش شکل گرفته و بخش نخست کلمه همان «کی» به معنی شاه است اما بخش دوم به معنی رشد است یعنی شاه هیکلی و تنومند. اوصاف یاد شده در شاهنامه با شخصیت رستم مترادف است.
- بُدی پنج مَرده مر او را خورش ..... بماندند مردم ازان پرورش (شاهنامه)
––––
برگردان‌ها
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- تاریخ ماد: ISBN 964-445-106-
پانویس
[ویرایش]- ↑ (←پروفسور آبایف، «شرحی در پیرامون واژه‌شناسی نام‌های خاص ایرانی»، بررسی‌های تاریخی، ترجمهٔ عنایت‌الله رضا (تهران)، ش. ۷۱. مرداد و شهریور ۱۳۵۶).