کوه

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /کِوه/

اسم

کوه

1. (جغرافیا): برآمدگی بزرگ زمین که معمولا جنس آن از سنگ، خاک، و مواد دیگر معدنی است و از تپه خیلی بلندتر و بزرگتر است.
2. توده بزرگ و برآمده‌ای از زمین که دارای بلندی چشمگیر نسبت به زمین‌های پیرامون خود دارد و از تپه بلندتر.

ریشه شناسی۲

1. پیله ابریشم.
2. غلاف پنبه، غوزه پنبه.
3. کوکنار (که غلاف خشخاش است).

واژه‌های مشتق شده

• کوهسار، کوهستان

––––

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن
• فرهنگ لغت معین