هرویسپ
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- پارسی باستان
آوایش[ویرایش]
- /هرویسپ/
اسم خاص[ویرایش]
هرویسپ
- یا سیمرغ، پیشینه حضور این مرغ اساطیری سیمرغ در فرهنگ ایرانی به دوران باستان می‌رسد.
- آنچه از اوستا و آثار پهلوی بر می‌آید، می‌توان دریافت که سیمرغ، مرغی است فراخ‌بال که بر درختی درمان بخش به نام ویسپوبیش یا هرویسپ تخمک که در بردارنده تخمه همه گیاهان است، آشیان دارد. در اوستا اشاره شده که این درخت در دریای و روکاشا یا فراخکرت قرار دارد. کلمه سیمرغ در اوستا به صورت مرغ وسئن آمده که جزء نخستین آن به معنای مرغ است و جزء دوم آن با اندکی دگرگونی در پهلوی به صورت سین و در فارسی دری «سی» خوانده شده‌است و به هیچ وجه نماینده عدد ۳۰ نیست؛ بلکه استعاره‌ای از تعداد مشخص پرندگان دانا (از حوادث غیب) و گاهی معنای آن همان نام شاهین می‌شود. شاید هدف از این واژه سی بیان صفت روحانیت آن مرغ بوده‌است.
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|