آذین

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • فارسی

آوایش[ویرایش]

  • /آذِین/

اسم[ویرایش]

آذین

  1. آنچه برای زینت و آرایش دادن بکار می‌برند. زیور، زینت، زیب. تزیین.
  2. (قدیمی): رسم، قاعده، قانون. آیین.
  3. (قدیمی): غرفه و جایگاه‌های آراسته و مزین در جشن‌های.

برگردان‌ها[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین/ فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس

زبان دیگر[ویرایش]

ریشه لغت[ویرایش]

  • بهاری

آوایش[ویرایش]

  • آذین/

اسم[ویرایش]

آذین

  1. مترادف کَم، ناچیز در زبان فارسی که همراه با ربط به مخاطب است.
    آذین بِزِمْ چه چؤخ دِ.
    کمِت واسه ما زیاده.