آشفته‌بخت

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشُفته/بَخت/

صفت

آشفته‌بخت

1. (قدیمی): بدبخت، بداقبال.

   بدو گفت کای تُرک‌ آشفته بخت/ بگرداد از تو همه تاج و تخت/ «فردوسی»

واژه‌های مشتق شده

• آشفتن، آشفته، آشفتگی، آشفته بازار، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته روز، آشفته روزگار، آشفته سامان، آشفته کار، آشفته کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن