آشفتن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آشُفتَن/

مصدر فعل لازم

آشفتن

1. منسوب به آشوب؛ عصبانی شدن، تندی کردن. از هم گسیختن رشته کارها، پریشان شدن.
2. مختل شدن امور. خشم گرفتن. به هیجان آمدن. شورش کردن. شیفته شدن. رنجیدن.

واژه‌های مشتق شده

• آشفته، آشفتگی، آشفته بازار، آشفته بخت، آشفته حال، آشفته خاطر، آشفته دل، آشفته دماغ، آشفته رأی، آشفته روز، آشفته روزگار، آشفته سامان، آشفته کار

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین