آشوباندن

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

/آشوباندَن/

اسم مرکب

آشوباندن

1. (قدیم): بن مضارع آشوبان؛ منقلب کردن، از حال طبیعی بیرون بردن.

   قوّت چشم هر بار ... او را بیاشوباند. «ابن‌سینا»

واژه‌های مشتق شده

• آشوب، آشوبنده، آشوب گر، آشوب طلب، آشوب گرا، آشوب گستر، آشوب شدن، آشوب کردن

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن