آفتاب رخ

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/رُخ/

اسم مرکب

آفتاب‌رخ

1. (شاعرانه): دارای صورتی زیبا و درخشنده؛ زیبارو. آفتاب چهره.

   هنوز در دلت ای آفتاب رخ نگذشت/ که سایه‌ای به سر یار مهربان آری. «سعدی.

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب دادن، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب خوردن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب رو، آفتاب پهن، آفتاب تنک، آفتاب پرورده، آفتاب پرستی

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن