آفتاب‌چهره

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/چِهره/

اسم مرکب

آفتاب‌چهره

1. (شاعرانه): دارای صورتی زیبا و درخشنده؛ زیبارو. آفتاب رخ.

   ای آفتاب چهرهٔ بت زادِ سرو قد/ کز زلفْ مشک باری وز نوک غمزه تیر. «دقیقی»

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب دادن، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب خوردن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب به آفتاب، آفتاب پهن، آفتاب تنک، آفتاب پرورده، آفتاب پرستی

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن