آفتاب‌نشین

فارسی

ریشه لغت

• فارسی

آوایش

• /آفتاب/نِشین/

اسم مرکب

آفتاب‌نشین

1. خوش نشین و به مجاز بیکاره و تنبل.

   از قراری که می‌بینم، آفتاب نشینید و کِشت و زراعتی ندارید. «جمال‌زاده»

مَثَل

1. کسی را آفتاب نشین کردن، کنایه از: او را بیچاره و خانه نشین کردن.

مترادف‌ها

• آفتاب، آفتاب گرفتگی، آفتاب پریدن، آفتاب گرفتن، آفتاب چریدن، آفتاب سا، آفتاب شدن، آفتاب بالانس، آفتاب پرست، آفتاب رو، آفتاب پهن، آفتاب تنک، آفتاب پرورده، آفتاب سوخته، آفتاب زرد، آفتابگردان، آفتاب چهره

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین