آمر

فارسی

ریشه لغت

• عربی

آوایش

• /آمِر/

اسم

آمر

1. روز ششم یا چهارم از ایام عجوز.

صفت

1. اَمر کننده، فرمان دهنده، فرماینده.

کهن واژه

1. آمر ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آ - مر قابل تجزیه باشد؛ که منظور از مِر، مُر به معنی پهلوان، قوی، پرزور و مانند آنها بوده است.

   عجالتاً این واژه منسوب به آیین مِهر، میترا، میترائیسم و در شاهنامه آورنده یا منسوب به فریدون است.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین/ فرهنگ شمس