آگن
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- زبان معیار باستان
آوایش[ویرایش]
- /آ/گَن/
اسم مرکب[ویرایش]
آگن
- (قدیم): بن مضارعِ آگندن، نیز آگندن.
کهن واژه[ویرایش]
- آگن ممکن است در زبان معیار باستان به دو بخش آ - گَن قابل تجزیه باشد؛ که مفهوم کلی از اصطلاح فوق فردی از تبار سفیدپوست شاید آریایی گند صفت بوده است.[۱]
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس