اسر

از ویکی‌واژه

فارسی[ویرایش]

گونه‌های دیگر نوشتاری[ویرایش]

ریشه‌شناسی[ویرایش]

  • نیاهندوایرانی

آوایش[ویرایش]

  • [اَ/سَر]

مصدر متعدی[ویرایش]

اسر

  1. بند کردن، به اسیری گرفتن.
    اسر از دو بخش اَ - سر تشکیل شده و به زبان معیار باستان، نسیم یا وزیدن آرام بادی چون باد صبا است.

صفت[ویرایش]

  1. بردگی، اسارت.

لری[ویرایش]

اسم[ویرایش]

  1. اشک.

منابع[ویرایش]

  • فرهنگ لغت معین