انگشتری
فارسی
[ویرایش]ریشه شناسی
[ویرایش]- فارسی
آوایش
[ویرایش]- /اَن/گُشتری/
اسم
[ویرایش]
انگشتری
- منسوب به انگشتر؛ حلقه‌ای معمولا فلزی در انواع نگین‌دار و بی‌نگین، که برای زینت در انگشت دست می‌کنند.
- همم داد دادی و هم داوری/ همم تاج دادی، هم انگشتری «فردوسی»
- حلقه‌ای از زر یا سیم یا فلز دیگر و یا از سنگ‌های کریمه که در انگشت کنند.
- به زبان لکی: کلکاوینه.
برگردان‌ها
[ویرایش]| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-90-8