جدی

فارسی

ریشه شناسی

• عربی

آوایش

• [جِد/دِی]

صفت‌نسبی

جدی

1. ویژگی سخن، عمل، یا رفتاری که دارای هدف، ارزش، و اهمیت، و مستلزم دقت و توجه است؛ مفابل شوخی.
2. ویژگی آن‌که کمتر شوخی می‌کند و رفتارش معمولا خشک و بدون ملایمت است‌.

ریشه شناسی۲

جُدَی

1. بزغاله، برج دهم از بروج دوازده گانه.
2. هزاره برانگیخته شدن زرتشت،
3. ستاره قطبی، ستاره‌ای در انتهای دُم خرس کوچک با اختلاف کمتر از ۱ درجه از محل واقعی قطب شمال. میخگاه، سپاهبد و سپاهبدان هم گفته شده.
4. (اخترشناسی): جُدَی ّ. جَدی . و آن همان ستاره‌ی معروف است که ریاضی‌دانان به جهت امتیاز بین آن و برج جدی آن را بضم جیم و فتح دال خوانند. و آن مقدم‌ترین و بزرگ‌ترین ستاره از بنات‌النعش صغری و دو ستاره‌ی دیگر میان آن و نعش فاصله است. و آن را نجمةالقطب نیز گویند و آن کوکبی است که بر طرف ذنب دب اصغر است و از دلائل قبله یکی او است که نزدیک‌ترین کوکبی است به قطب شمالی. از کواکب مرصوده است و آن را مداری است بر گرد قطب بروج به حرکت خاص او، یعنی حرکت فلک کواکب ثابته و این از مدارات عرضی است و هرگز مختلف نشود بعد از این کوکب از قطب بروج

مترادف‌ها

• ستاره قطبی، ستاره جدی، پولاریس

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن: ISBN 964-6961-92-4