داعی
فارسی
[ویرایش]گونه‌های دیگر نوشتاری
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- عربی
آوایش
[ویرایش]- /داعی/
صفت
[ویرایش]
داعی (باطنی)
- (ادیان): در مذهب اسماعیلیه، یکی از مرتب دعوت پس از حجت و پیش از مأذون. جمعِ دعاة.
- دعا کننده، دعا‌گو. دعوت کننده. کسی که مردم را به دین خود دعوت کند.
- (مؤدبانه): لقبی که گوینده هنگام صحبت کردن از خود برای ابراز تواضع و فروتنی به خود می‌دهد.
| ترجمه | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||
منابع
[ویرایش]- فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین