دوش

فارسی

ریشه شناسی

• پهلوی

آوایش

• [دوش]

اسم

دوش

1. به معنی باستانی، مصدر فعل افتادن، بی‌افت.
2. معنای آغازین دوش، افتادن از دیوار به خانه مردم به قصد خیانت را تفهیم می‌نمود؛ اصطلاحات دوشیز و دوشیزه مکمل مفاهیم دوش در دنیای قدیم هستند.
3. دوش : دیشب ؛ شب پیش . این واژه در پهلوی به همین شکل به کار می رفته است. دوش در برابر ( دی = دیروز ) است که در پهلوی دیگ dīg بوده است . نامه ی باستان ، ج ۳ ، داستان سیاوش ، دکتر کزازی ۱۳۸۴، ص ۱۸۱.

قید

1. شب گذشته.

اسم

1. کتف، شانه.
2. آلتی مشبک مانند سر آب پاش که در گرمابه به شیر آب بندند و در زیر آن شستشو کنند. ؛ ~ گرفتن: حمام کردن.

منابع

• فرهنگ لغت معین

––––

برگردان‌ها

ترجمه
ایتالیایی: doccia spalla انگلیسی: shower bath shower shoulder douche compeer milkmaid disburden unburden