دیهیم
فارسی
[ویرایش]ریشه‌شناسی
[ویرایش]- پهلوی
 |
ویکی‌پدیا مقاله‌ای دربارهٔ دیهیم دارد |
آوایش
[ویرایش]- /دِیهیم/
اسم خاص
[ویرایش]
دیهیم
- از داستان کیومرث واژه دیهیم کمابیش تا اواسط شاهنامه گاهی ذکر می‌شود. و کلاهی بوده تقدیمی از پادشاه به شاهان کوچکتر.
- هم از شاه یابند دیهیم و تخت/ ز سالار زرّ و ز دادار بخت «فردوسی»
- (ادبی): تاج، کلاهِ زرنشان.
- (گیاهی): نوعی از گل آذین مانند آذین خوشه‌ای که گل‌های آن در یک سطح قرار دارد.
واژه‌های مشتق شده
[ویرایش]برگردان‌ها
[ویرایش]ترجمه‌ها
منابع
[ویرایش]- فرهنگ لغت معین/ شاهنامه: ISBN 964-5566-35-5
زبان دیگر
[ویرایش]ریشه لغت
[ویرایش]- بهاری
آوایش
[ویرایش]- /دِی/هیم/
اسم مرکب
[ویرایش]دیهیم
- مترادف نوعی تهدید یا خط و نشان کشیدن ضمنی همراه با گِردی چشم، در زبان فارسی.
- بِی دِی هِیم اوشاق قؤخسِه!
- یک هیم کُن بچه بترسه!
- بِی دِی هِیم اوشاق قؤخسِه!